Praktyki doskonałego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny
1. Praktyki wewnętrzne
Doskonałe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny znamionuje kilka praktyk wewnętrznych. Oto najważniejsze z nich:
1) czcić Maryję jako godną Matkę Boga czcią hiperdulii24, to znaczy czcić Ją i szanować ponad wszystkich innych świętych jako Arcydzieło łaski i pierwszą po Jezusie Chrystusie, prawdziwym Bogu i prawdziwym człowieku;
2) rozważać Jej cnoty, przywileje i czyny;
3) rozmyślać o Jej godności i wielkości;
4) składać Jej akty miłości, uwielbienia i wdzięczności;
5) wzywać Ją serdecznie;
6) ofiarowywać się Jej i jednoczyć się z Nią;
7) spełniać swe czynności w intencji przypodobania się Jej;
8) wszelkie czynności rozpoczynać, wykonywać i kończyć przez Nią, w Niej, z Nią i dla Niej, aby je spełniać przez Jezusa, w Jezusie, z Jezusem i dla Jezusa Chrystusa, naszego ostatecznego celu. Praktykę tę wytłumaczę poniżej.
2. Praktyki zewnętrzne
Doskonałe nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy posiada też kilka zewnętrznych praktyk. Oto główne:
1) zapisać się do Jej bractw i należeć do Jej stowarzyszeń;
2) wstąpić do ustanowionych na Jej cześć zakonów;
3) głosić Jej chwałę;
4) dawać jałmużnę na Jej cześć, pościć i umartwiać ducha i ciało;
5) nosić na sobie Jej oznaki, jak różaniec, koronkę, szkaplerz lub medalik;
24 Rozróżniamy dwojaką cześć religijną: „latrię” i „dulię”. „Latria” to najwyższa cześć, którą oddajemy samemu 8ogu z powodu Jego nieskończonej doskonałośc;. „Dulia” to cześć, którą oddajemy osobom stworzonym z powodu pewnej nadprzyrodzonej doskonałości, jaką ich Bóg obdarzył. Taka cześć należy się aniołom i świętym. Najświętsza Maryja Panna z powodu swej szczególnej godności odbiera wybitniejszy stopień wspomnianej czci, który nazywamy „hiperdulią”.
6) odmawiać z uwagą, pobożnie i w skupieniu Różaniec święty, składający się z piętnastu dziesiątek Pozdrowień Anielskich na cześć piętnastu głównych tajemnic życia Pana Jezusa, lub przynajmniej część Różańca, składającą się z pięciu tajemnic. Można także odmawiać Koronkę złożoną z sześciu lub siedmiu dziesiątek, by czcić lata, które Najświętsza Dziewica przypuszczalnie przeżyła na ziemi, lub tzw. Małą Koronkę do Najświętszej Maryi Panny, składającą się z trzech Ojcze nasz i dwunastu Zdrowaś Maryjo ku uczczeniu Jej korony z dwunastu gwiazd, czyli Jej przywilejów, albo oficjum Najświętszej Panny ogólnie przyjęte i odmawiane w Kościele. Chwalebną też jest rzeczą odmawiać mały psałterzyk Najświętszej Dziewicy, który na Jej cześć ułożył św. Bonawentura, a który tak jest tkliwy i serdeczny, że nie można go odmawiać bez wzruszenia, albo czternaście Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo na cześć Jej 14 radości lub inne modlitwy, hymny i pieśni kościelne, jak Salve Regina, Alma; Ave Regina coelorum lub Regina Coeli, stosownie do okresu roku kościelnego, Ave Maris Stella, O gloriosa Domina itp. Magnificat, czy też jakiekolwiek inne modlitwy, których mamy wiele w książeczkach do nabożeństwa;
7) śpiewać na Jej cześć pieśni pobożne i innych do tego zachęcać;
8) klęknąć pewną ilość razy lub pokłonić się Jej, mówiąc przy tym na przykład co rano sześćdziesiąt do stu razy: Ave Maria, Virgo fidelis - „Bądź pozdrowiona, Panno wierna”, by za Jej pośrednictwem być wiernym łaskom Bożym otrzymywanym w ciągu dnia, a wieczorem: Ave Maria, Mater Misericordiae - „Bądź pozdrowiona, Matko Miłosierdzia”, by przez Nią otrzymać od Boga przebaczenie grzechów, które popełniliśmy w ciągu dnia;
9) otaczać opieką Jej bractwa, przyozdabiać Jej ołtarze, ubierać kwiatami i upiększać Jej obrazy;
10) nosić Jej obrazy podczas procesji i stale nosić Jej obrazek przy sobie jako potężną broń przeciwko złemu duchowi;
11) umieszczać Jej obrazy w kościołach i domach lub na bramach miast, kościołów i domów;
12) ofiarować się Jej w sposób szczególny i uroczysty. Jest jeszcze mnóstwo innych praktyk doskonałego nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy, do których Duch Święty pociąga dusze święte, a które przyczyniają się znacznie do naszego uświęcenia, jeśli wykonujemy je należycie, to znaczy:
1) z dobrą i szczerą intencją podobania się tylko Bogu, zjednoczenia z Jezusem jako naszym celem ostatecznym i ku zbudowaniu bliźnich;
2) z uwagą, bez dobrowolnego roztargnienia;
3) z pobożnością, bez pośpiechu lub niedbalstwa;
4) ze skromnością, w pokornej i budującej postawie.
